Smile Section
Prompt. #393 จาก เส้นเลือดพี่ชานยอล
Pairing : Sehun / Beakhyun
Summary : ครูสอนพิเศษ นักเรียนบ้านตรงข้าม
Author : Irishxmm
“ม๊า! แบคไปนะ!”
ผมตะโกนบอกแม่ที่ยังง่วนอยู่ในครัว แล้ววิ่งผ่านพี่เอื้อยที่ยืนกวาดบ้านหน้าประตูจนเกือบจะล้มคว่ำด้วยกันทั้งสองคน เรียนเก้าโมง ผมตื่นสิบเอ็ดโมงครับผม!
“ไปนะ พี่เอื้อย”
พี่เอื้อย พี่เลี้ยงผมตั้งแต่เด็กหันมายิ้มให้พลางพยักหน้า “เจ้า น้องแบค ตั้งใจเรียนเน้อเจ้า”
แน่ะ ตอบภาษาเหนืออีก พี่เอื้อยเป็นสาวอีสานนะครับ! แต่ผมไม่มีเวลาแซวพี่เอื้อยต่อแล้ว สายแบบพลาดคลาสเช้า แล้วก็ไม่แน่ว่าจะไปทันคลาสบ่ายไหม
ผมลากเวสป้าสีเหลืองอ่อนลูกรักออกจากโรงรถข้างบ้านลงฟุตบาท รีบจนเกือบทำรถเหยียบเท้าตัวเอง (บอกไปหรือยัง บ้านผมเป็นตึกพาณิชย์ครับ ม๊าผมเปิดร้านขายสังฆทานรอบข้างก็เป็นละร้านขายของชำกับแกลลอรี่ ส่วนฝั่งตรงข้ามเป็นร้านกาแฟสุดหรูที่หาความเข้ากันในชุมชนนี้ไม่ได้เลย) สตาร์ทติดๆ ดับๆ อยู่สามรอบ กว่าน้องดั้กกี้จะยอมพาพ่อมันไปมหา’ลัย
จริงๆ ช่วงนี้ไอ้ลูกชายงอแงให้ผมใจไม่ดีบ่อยเหลือเกินครับ หวิดจะไปเรียนไม่ทันก็หลายรอบ สงสัยใกล้ได้ฤกษ์เอาไปเช็คที่ร้านเฮียพ้ง แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ไปเวลาให้ทันก่อนดีกว่าครับ
ใช้เวลานิดหน่อย กว่าจะบิดมาถึงมหา’ลัย เพราะอย่างที่รู้กันนะครับ ว่าเวสป้ามันบิดได้สุดก็เร็วได้แค่นี้แหละ รีบให้ตายก็ยังต้องจำใจสโลว์ไลฟ์อยู่ดี พอโผล่หัวเข้ามาใต้ตึกคณะปุ้บ
เสียงไอ้ชาญก็ลอยมาตามลมทันที
แขนยาวของมันพาดรอบคอขณะลากผมขึ้นบันไดไปห้องเรียนอย่างเร่งด่วน
เพราะคลาสนี้อาจารย์ชอบล็อคห้องกันคนมาสาย
“เหี้ยแบคเพื่อนรัก มาตอนนี้ทีหลังมึงไม่ต้องมาแล้วสัส เรียนเก้าโมง นี่มึงมาเที่ยง ไอ้พ่อมหาจำเริญ ขอให้เกรดมึงพุ่งฮวบๆ”
เป็นไงครับ ปากเพื่อนรักผม ไม่รู้ทนคบแม่งมาได้ยังไงตั้งแต่ป.สี่ หน้าตาหรือก็แค่พอไปวัดไปวาตอนกลางวัน มีดีอย่างเดียวคือสูงเหมือนคอสเพลย์เป็นเปตรวัดสุทัศน์ ส่วนเรื่องความหล่อนี่คงต้องบอกกันตรงๆ ว่ามันแพ้ผมชนิดที่เรียกได้ว่าขาดลอย
“เออน่ะ เรื่องของกู มาเรียนบ่ายทันก็ดีแค่ไหนแล้ว” ตอบไปส่งๆ ผลักมันออกจากตัวเพื่อยัดตัวเองลงบนเก้าอี้เลคเชอร์ ปลายเท้าก็เขี่ยขาเก้าอี้เพื่อนชาญแรงๆ ให้มันเขยิบไป มันทำหน้างุ้งงิ้งกวนประสาทต่ออีกนิดหน่อยก่อนจะรีบหันกับไปหากระดานเมื่ออาจารย์คนสวยเดินผ่านประตูเข้ามา
ระหว่างเรียนก็ไม่มีอะไรครับ เรียนไปหลับไป ไม่นานก็เลิกคลาส และทันทีที่อาจารย์สาวบอกจบคลาส ร่างโย่งของเพื่อนสนิทก็ผุดลุกขึ้นกวาดข้าวของลงกระเป๋า รีบเหมือนบ้านไฟไหม้
“กูไปละ วันนี้นัดน้องอินทร์ไว้ ไปสายหัวกูหายแน่ๆ คดีเก่ายังไม่ชำระแค้นเลย”
หมายถึงคดีเก่าที่น้องอินทร์จับได้ว่ามันแบบไปหม้อน้องปีหนึ่ง ผมพยักหน้ารับรู้มองไอ้ชาญพุ่งตัวออกจากห้องเรียนไปอย่างรวดเร็ว
พอมันกลับ ผมเลยจะกลับบ้าง เพื่อนน้อยก็งี้ ที่จริงก็กะจะชวนไอ้ชาญไปนั่งร้านกาแฟแถวนิมมาน ทำตัวคูล ถ่ายรูปลงไอจีให้สมกับตำแหน่ง #หนุ่มอีคอนหล่อบอกต่อด้วย แต่จะไปคนเดียวมันก็ยังไงอยู่ สุดท้ายเลยตัดสินใจไปนั่งร้านกาแฟข้างบ้านอย่างจำยอม
ยังโชคดีที่คราวนี้น้องดั้กกี้ไม่งอแง ดับกลางสี่แยกในมอให้ได้ขายขี้หน้าสาวเหมือนคราวก่อน ผมเลยมาถึงร้าน
Mister Smile Coffee ตรงข้ามบ้านอย่างสวัสดิภาพ
"สวัดดีครับ ป้าดา"
ผมร้องทักป้าลดาทันที่ที่ผลักประตูร้านเข้าไปด้านใน คุณนายร่างท้วมใจดีเจ้าของร้าน พ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทแม่ผมด้วย แล้วเลือกนั่งเก้าอี้เดี่ยวบุนวมนุ่มนิ่มติดกระจกหน้าร้าน
"อ้าว! น้องแบค มาพอดีเลย ป้ากำลังคิดจะไปหาที่บ้านอยู่เชียว"
ป้าดายิ้มใจดี มุดลงกับตู้ขนมแล้วเดินอ้อมมาหาผมที่โต๊ะ ในมือถือจานเค้กติดมาด้วย
"เค้กกล้วยจ้ะ ป้าลองทำ กำลังหาคนชิม เจ้าฮุนก็ไม่กลับบ้านสักที"
ของฟรีนี่โคตรชอบครับ ผมยิ้มกว้างรับจานเค้กมาไว้ในมือก่อนถามหา ‘เจ้าฮุน’ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของป้าดา "แล้วนี่ฮุนมันไปไหนอะครับ
จะห้าโมงแล้วนี่นา"
ฮุนที่พูดถึงคือ 'น้องฮุน' ลูกชายคนเล็กของป้าดาเขาแหละครับ มันรุ่นน้องที่รร. ด้วย คุ้นหน้าคุ้นตากัน แต่ไม่สนิทเท่าไหร่ ถึงบ้านจะอยู่ตรงข้ามกันก็เถอะ
"เห็นโทรมาบอกป้าตั้งแต่เช้าแล้วว่ารุ่นน้องขอให้ไปช่วยงานสภา อดีตขากิจกรรมอย่างนั้นก็คงอยู่โรงเรียนนั่นล่ะจ้ะ"
ป้าดาพูดถึงตรงนี้แล้วเข้าใจเลยครับ
"อ๋อ น้องมันเป็นสภานี่เอง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าแปลกใจหรอกครับป้าดา พวกที่เป็นสภาก็ต้องรับใช้โรงเรียนแบบนี้แหละ ขนาดหมดวาระยังไม่เว้น แต่ป้าไม่ต้องห่วงนะครับ ถึงงานเยอะไปหน่อย แต่ในใบประวัติฮุนมันคงเทพน่าดูอะ ทั้งเรียนทั้งกิจกรรม" คือไอ้ฮุนมันเก่งจริงครับ
ตอนมอสี่ผมยังเห็นมันขึ้นไปรับเกียรติบัตรเรียนดีอยู่เลย
ในขณะที่ผมนั่งเอาขนมปาหัวไอ้ชาญในแถวเด็กมอหก
"ก็ดีนะลูก แต่ป้าก็กลัวจะหนักไป ไหนจะเรียนพิเศษอีก นี่ก็เพิ่งมาบ่นกับป้าว่าเกรดภาษาอังกฤษไม่ค่อยดี กลัวสอบโควตาไม่ได้"
ผมพยักหน้ารับรู้ ใจจริงอย่าเถียงป้าดาเหลือเกิน ว่าลูกชายป้าเทพอย่างกับเทวดามาเกิด ถ้ามันสอบโควตาไม่ติด แสดงว่าผมจับฉลากเข้ามาเรียนอ่ะ
"จริงสิ น้องแบคเรียนเอกภาษาอังกฤษนี่นา ใช่ไหมลูก?"
อืม...จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนลางร้ายเริ่มปรากฎ
"งั้นป้ารบกวนน้องแบคช่วยติวภาษาอังกฤษให้เจ้าฮุนได้ไหมจ้ะ"
นั่นไง! กูว่าแล้ว!
"ติวอะไรครับแม่?"
เสียงทุ้มของคนมาใหม่ดังจากหน้าประตู ผมหันกลับไปมองแล้วก็พบไอ้แว่นหน้าหล่อตัวสูงในชุดนักเรียนผิดระเบียบ ชายเสื้อหลุดรุ่ย กางเกงสีน้ำเงินสั้นเหนือเข่า แถมยังใส่รองเท้าเหยียบส้น แหม มันเปรี้ยวน่าดูครับ ขนาดอยู่ในสภานักเรียน
"อ้าว พี่แบค อยู่ด้วยเหรอ ‘หวัดดีพี่"
ไหว้ส่งๆ แทบยกมือท่วมหัว เห็นแล้วกวนตีนไงไม่รู้นะครับ
"ติวภาษาอังกฤษไง ที่ลูกบ่นวันก่อน เนี่ย แม่ขอพี่แบคเขาให้แล้วนะ รีบขอบคุณพี่เขาสิ"
เดี๋ยวนะครับ ป้าดา เดี๋ยวก่อน จำได้ว่าผมยังไม่ได้ตกลงอะไรเลยนะ!
"อ่า...ขอบคุณครับพี่"
ขอบคุณเหี้ยไรล่ะ! หน้าผมทั้งเหวอ
ทั้ง งง แต่เหมือนสองแม่ลูกจะไม่ใส่ใจ เอาแต่คุยงุงงิ้งกันสองคน โอ้ย
จะปฎิเสธก็พูดไม่ออก น้ำท่วมปากยิ่งกว่าน้ำท่วมรังสิต
"แล้วทำไมกลับเร็วล่ะ ไหนตอนแรกว่าต้องช่วยรุ่นน้องจะกลับดึกๆ"
"ฮุนช่วยไปเยอะแล้วแม่ ให้พวกมันทำเองบ้างเหอะ"
มันบ่นแล้วถือวิสาสะเดินมาร่วมโต้ะด้วย แล้วดูนั่น! เฮ้ย! มึงกินเค้กกู!
"เจ้าฮุน!"
ป้าดาร้อง "ไปกินเค้กพี่เขาได้ยังไง!"
"อ้าว"
ไอ้แว่นฮุนทำหน้างง "’โทษทีครับพี่ นึกว่าของแม่ แต่...ขอกินหน่อยนะเถอะ หิวโคตรอะ ข้าวยังไม่ได้กินเลย"
แล้วนี่มึงคิดว่ากูกินข้าวมาแล้วเหรอ! จุดนี้โคตรหงุดหงิดครับ
ป้าดาทำหน้าเจื่อน หันมายิ้มแหยเหมือนจะขอโทษแทนลูกชาย ก่อนลี้ภัยไปหลังเคาน์เตอร์
สงสัยจับรังสีอำมหิตผมได้
ผมทำหน้าบึ้งมองรุ่นน้องข้างบ้านกินเค้กจนหมดจาน มันเหลือบตามองผมกลับอยู่พักหนึ่ง แล้วอยู่ๆ ฮุนมันก็ผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คว้าต้นแขนผมให้ลุกขึ้นเดินไปทางประตูร้านด้วยกัน
"เดี๋ยวๆๆ อะไรวะ ฮุน จะไปไหน"
ผมรีบถาม มือก็คว้ากรอบประตูไว้ หันมองกระเป๋าตัวเองบนเก้าอี้ที่คว้าไม่ทันสลับกับใบหน้าหล่อของน้องข้างบ้าน
"ไปกินข้าว"
หน้านิ่งไปไหมล่ะ
"ฮะ?"
"ป่ะ"
มันคว้ามือผมออกมาจากร้าน ขายาวพาดคล่อมฟีโน่สีน้ำตาลทั้งยังสตาร์ทรถเตรียมพร้อมเรียบร้อย
"เร็วดิพี่แบค ผมหิว"
ผมทำหน้าหงิกยิ่งกว่ามะเหงก แต่สุดท้ายก็ยอมซ้อนท้ายเป็นสก๊อยเพราะความหิวอยู่ดี โชคดีที่ในกางเกงมีแบงค์ร้อยอยู่สองใบ แถมทันหยิบไอโฟนติดมาด้วย ไม่งั้นผมคงโบกหัวมันตั้งแต่หน้าร้านแล้ว
ซ้อนมันแค่แป้ปเดียวไม่ทันให้ลมตีหน้า รถก็จอดอยู่ข้างรถเข็นชายสี่หมี่เกี๊ยวไม่ไกลจากบ้านเราสองคนเท่าไหร่แล้ว
"ป้าครับ! หมี่เกี้ยวหมูแดงพิเศษสอง" ตะโกนสั่งตั้งแต่ยังไม่ทันหาเก้าอี้นั่ง แล้วนี่มันสั่งสองชามคือยังไง สั่งให้ผมเหรอ? กำลังจะอ้าปากด่า แต่ฮุนก็หันมาถามผมต่อ
"ละพี่กิน’ไร สั่งดิ"
อ้าว พิเศษสองนั่นของมึงคนเดียว?
"เอ่อ...หมี่เกี๊ยวพิเศษเพิ่มอีกถ้วยครับป้า แล้วก็เอาเกี้ยวน้ำพิเศษอีกหนึ่ง"
ไอ้น้องฮุนยิ้มใส่ผม แน่นอนผมไม่ยิ้มตอบ ยังเคืองอยู่นะ อยู่ดีๆ ก็ได้งานเป็นพี่ติวแบบไม่เต็มใจ แถมโดนแย่งเค้กตอนหิวอีก แต่จะด่าก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง ใช่ว่าผมกับมันจะสนิทกันมาก ถึงจะอยู่บ้านติดกันแถมเห็นหน้ามันมาตั้งแต่มันเข้ามอหนึ่งยันตอนนี้ก็เถอะ
อยู่ๆ ได้มากินข้าวกับมันแบบนี้สองคน ผมก็ยังเหวออ่ะครับ จริงๆ ผมไม่ชอบบรรยากาศเงียบเหมือนไม่มีอะไรจะพูดแบบนี้หรอก แต่ก็ไม่รู้ชวนมันคุยอะไร
"พี่แบคจะมาติวอังกฤษให้ฮุนเหรอ?"
อืม แทนตัวเองด้วยชื่อด้วย ฟังดูน่ารักมากถ้าคนพูดไม่ใช่เด็กแว่นหน้าหล่อ แถมความสูงยังแซงหน้าผมไปเกือบสิบเซนต์
"คืออย่าว่างั้นงี้เลยนะเว้ย ฮุน จริงๆ พี่ยังไม่ได้ตกลงอะไรเลย ป้าดาเออออห่อหมกไปคนเดียว"
ผมพูดตามความจริง ไม่อยากเก็บไปอึดอัดคนเดียว
"อ๋อ แม่ก็งี้แหล่ะพี่ แต่ถ้าพี่ไม่ว่างมาติว เดี๋ยวฮุนบอกแม่ให้ได้นะ"
มันก็ดูพูดง่ายอยู่นะ แต่เสียงอ่อยคล้ายลูกหมาหงอยยังไงก็บอกไม่ถูก
ผมทำหน้าปั้นยาก เกรงใจป้าดาก็ด้วย แกขอมาถึงขนาดนั้น แถมปกติไอ้ปมก็ปฏิเสธใครไม่ค่อยเก่งอยู่แล้ว คิดไปคิดมาช่วงนี้ก็ใช่ว่าจะไม่ว่าง… หวังแต่ป้าดาคงไม่ให้ผมติวให้ลูกชายเขาฟรีๆ หรอกมั้ง
"ไม่เป็นไร พูดเฉยๆ ที่จริงพี่ก็ติวให้ฮุนก็ได้"
คราวนี้ไอ้น้องฮุนยิ้มตาหยีหลังผมพูดจบประโยค ออร่าความหล่อแผ่กระจายมากจนผมตาพร่า ส่วนสาวโต๊ะข้างๆ นี่เคลิ้มกะความหล่อจนหน้าเกือบจะทิ่มชามบะหมี่
"ขอบคุณครับพี่"
ผมไม่พูดอะไรต่อ พอดีกับที่บะหมี่มาเสิร์ฟมาดี ผมกะฝัยฮุนก็ตั้งหน้าตั้งตากิน สักพักก็สังเกตเหมือนฮุนมันอยากพูดอะไรสักอย่าง อ้าปากพะงาบๆ แล้วสุดท้ายมันก็ตัดสินใจคีบเกี้ยวในชามตัวเองมาให้ผมแทน
"อะ"
ผมทำหน้างงใส่มัน อยู่ๆ คีบเกี๊ยวให้ทำไม "พี่แบคชอบกินเกี๊ยวใช่เปล่า ฮุนเห็นพี่กินแต่เกี๊ยว"
ผมพยักหน้าช้าๆ เพราะยังงงอยู่ ส่วนฮุนยิ้มตาหยีอีกรอบ (คราวนี้สาวโต๊ะข้างๆ ลงทุนควักโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป ผมเห็นนะ!)
"ฮุนเห็นพี่อารมณ์ไม่ค่อยดี เลยยกเกี๊ยวให้พี่ไง คิดว่าถ้าพี่ได้กินของที่ชอบเยอะๆ ก็จะได้ยิ้มออก"
เอ่อ… “ฮุนอยากเห็นพี่ยิ้มว่ะ ยิ้มให้ดูหน่อยดิ” มีการฉีกรอยยิ้มออร่าให้ดูเป็นตัวอย่าง
“เร็วดิ ยิ้มหน่อยนะ”
จะอ้อนกูเหรอ!
“...นะครับ”
.
.
ยอม แพ้ แล้ว ครับ
“พี่แบคแม่งน่ารัก”
เออออออออ ครับ!
:)
----------------------------------------
#exoficfest
GUESS WHO?
รู้ไหมว่าใครเขียน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น