Brother in Law
Prompt : #412 อีฟจ้า '-'
Pairing : Kai / Baekhyun
Summary : แบคเป็นสามีของพี่สาวจงอิน
Author : Oharha
Song: You Don't Own Me ( https://youtu.be/2UbCXT0QcwA )
เขารู้ว่าผมแอบมอง
บยอนแบคฮยอนถอดแว่นสายตาออก
ปล่อยมือข้างหนึ่งจากหนังสือพิมพ์บนตักไปตบก้นพี่สาวของผมเบาๆ
เพื่อให้เธอหันไปหัวเราะคิกคักด้วย เขารู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ รู้ว่าผมจะเห็นภาพทั้งหมดนั้นด้วยความกระดากใจ
ผมแสร้งทำเป็นสนใจรายการทีวี
ไม่เปิดโอกาสให้ตัวเองกับพี่สาวต้องเคืองใจด้วยเรื่องของผู้ชายคนนี้อีก
เธอเป็นห่วงความรู้สึกผม และคิดมากทุกครั้งเมื่อผมทำสีหน้ากระอักกระอ่วนในการวางตัวเป็นผู้อาศัยของสองสามีภรรยา
“จะรีบกลับมาค่ะ”
เธอกำลังจะออกไปจ่ายตลาด
ผมจึงต้องยิ้มให้เธอแน่ใจว่ารายการทีวีสนุกและแอปเปิลที่เธอปอกให้ก็อร่อยมากจริงๆ
ที่สำคัญ ผมต้องไม่ทะเลาะกับพี่เขยที่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวอีกตัว
สิ้นเสียงประตูปิดได้ห้านาที
บยอนแบคฮยอนก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
เขาคุกเข่าลงตรงกับพื้นตรงหน้าผม
วางมือลงบนกางเกงยีนส์สีซีดแล้วดันเข่าของน้องเมียออกกว้างด้วยความสงบ ผมเคี้ยวแอปเปิลในปาก
เสียงดังกรุบๆ ไม่ได้ทำให้เขาเสียสมาธิแต่อย่างใด
“ไม่ แบคฮยอน”
ผมหุบขา “ไม่ใช่ตอนนี้”
ดวงตาพราวระยับไม่มีกรอบแว่นช่วยบดบังความจริงอีกแล้ว
เขายิ้ม คล้ายกำลังเท้าคางถามผมด้วยท่าล่อแหลมว่าแล้วจะเอาอย่างไรต่อไป
“แค่ห้านาทีก็ให้พี่เขยไม่ได้หรือจงอิน”
ผมขยับตัวภายใต้แจ็คเก็ตเบสบอล
แสร้งทำเสียงฮึดฮัดอย่างกับว่าจะทำให้เขาถอยออกไปได้
“คุณนี่ไม่ละอายใจบ้างหรือไง
พี่สาวผมเพิ่งออกไปข้างนอกได้แค่ไม่กี่นาที” ผมพ่นคำพูดร้ายกาจ
หวังใจให้เขานึกโมโหโกรธาบ้าง
แต่แบคฮยอนก็แค่ยิ้ม
-- ยิ้มอย่างเกิดอารมณ์
“ด่าอีกสิ” เขากดนิ้วหัวแม่มือกับเป้ากางเกงเขา
“ด่าให้ฉันเจ็บกว่าตอนที่นายแทงไอ้นั่นเข้ามา”
“โอ...” ผมซี้ดปาก
มองสู้รอยยิ้มของเขาขณะบดนิ้วมืออยู่กับเป้าผมไม่หยุด “แม่งเอ๊ย...”
“เร็วเข้า
ก่อนที่เมียของฉันจะกลับมา”
เขากล้าพูดคำว่าเมียตอนที่กำลังรูดซิปให้ผู้ชายคนอื่นได้อย่างไรนะ
ผมสงสัย แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าเอนตัวฝังพนักโซฟาทางด้านหลังแล้วปล่อยให้เขาล้วงบางสิ่งบางอย่างออกมา
“ใช้ปากสิ” ผมสั่ง
การก้าวร้าวกับพี่เขยไม่ดีนักหรอก
“เธอจะแทงคอหอยฉัน
แล้วก็มีความสุขที่ฉันอ้วกอสุจิพวกนั้นออกมาอย่างนั้นหรือ”
ผมหัวเราะในลำคอ
“หลอกล่อฉันหน่อยสิคิมจงอิน
ฉันไม่ชอบความซื่อตรงที่เกินไปของเธอ”
ผมไม่คิดว่าตัวเองต้องทำอย่างนั้นหรอก
ในเมื่อเขาเต็มใจให้ผมจิกหัวทุยๆ นั่นฝังลงกับกลางหว่างขาใจจะขาด พี่เขยของผมนี่น่ารังเกียจจริงๆ
เขาเป็นผู้ชายไม่รู้จักพอ แล้วก็ใช้ปากได้อย่างเร้าใจที่สุด เขาชอบความเจ็บปวด ชอบที่ผมกระแทกกระทั้นไอติมแท่งโปรดของเขา
มันเป็นรสแบบไหนผมไม่รู้หรอก แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย
แค่เห็นเขาไล้เลียมันอย่างเอร็ดอร่อยแล้วเกิดความรู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาก็เท่านั้น
“อา --” แม่งเอ๊ย
เขาทำอะไรกับผมวะ
เขาเปลี่ยนให้ผมเป็นในสิ่งที่ไม่อยากเป็น
ผมผลักร่างพี่เขยให้คว่ำลงกับโต๊ะ
ถกกางเกงเขาลงแล้วใช้มือทำร้ายสะโพกขาวๆ นั้นอย่างเกลียดชัง
ได้ยินเสียงเขาร้องลั่น โก่งตัว และสั่งให้ผมฆ่าเขาด้วยอาวุธของเพศชายไวๆ
ผมสวนตัวเข้าออกถี่ยิบ
แข่งกับเสียงกุกกักของโต๊ะที่ดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น
“นายมีแรงแค่นี้หรือ”
เขาท้าทายผมด้วยลมหอบ “ลงโทษฉันสิจงอิน”
“หุบปากไป”
“ทำให้ฉันรู้ว่าคนที่ทรยศต่อพี่สาวนายจะต้องเจอกับอะไร”
ผมไม่ต้องเห็นหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ
รอยยิ้มเยาะหยันพวกนั้นก็ทำหน้าที่ของมันอยู่เต็มหัวและสั่งให้ผมใช้แรงให้มากกว่าตอนที่เล่นกีฬาโรงเรียน
แบคฮยอนไม่เหมือนลูกฟุตบอลเลย เขาไม่มีทางรักษาประตูของตัวเองไว้
แต่ก็ไม่มีวันปล่อยให้ผมชนะเกมสกปรกพวกนี้สักที
ผมกระแทกตัวเองใส่ด้านหลังของเขา
ทำด้วยความรู้สึกที่อยากให้เขาตายด้วยความโสมมซึ่งเราช่วยกันสร้างมันขึ้นมา
ไม่เราคนใดคนหนึ่งจะต้องพังทลายลงก่อน สำหรับผมคงเป็นความผิดบาปที่กัดกินใจ ส่วนเขาก็คงเป็นความกระหายที่ไม่มีจุดสิ้นสุด
ผมอยากจบมัน
เชื่อเถอะ
แล้วสวรรค์ก็เมตตาความรู้สึกที่ผมเฝ้าเว้าวอนมาตลอด
ผมจำต้องหยุดตัวเองในท่ายืนนิ่ง
ไม่มีสติแม้แต่จะถอนกายออกจากร่างพี่เขยที่หอบหายใจอย่างทุกข์ทรมานเพราะไปไม่ถึงฝั่งฝัน
ส่วนภาพตรงหน้าก็คือพี่สาวผมยืนร้องไห้อยู่ตรงประตูบ้าน
ไม่มีถุงจ่ายตลาด ไม่มีของสดจากซูเปอร์มาร์เก็ต ไม่มีความตื่นตกใจปะปนอยู่ในน้ำตาแห่งใจสลายนั้นแม้แต่เศษเสี้ยว
ในมือของเธอมีเพียงปืนพกที่พระเจ้าประทานมา
-- ตามคำขอของผม
-----------------------------------------
#exoficfest
GUESS WHO?
รู้ไหมว่าใครเขียน
ไม่มีความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น