MASTERPIECE
Prompt : #655 จากคุณ
SecretsB
Paring : ชานยอล /
แบคฮยอน
Summary : ผมเก็บแหวนที่เขาทำหล่นไว้ได้ แต่ทำไมมันมีชื่อผมวะ?
Author : Irishxmm
ใครๆ ก็พูดกันว่าปาร์ค ชานยอลเหมือนพ่อตัวเองราวกับส่องกระจก ‘พวกเขาถอดแบบกันมา’ ทุกคนบอกอย่างนั้น ชานยอลกับกับพ่อเป็นพ่อลูกที่สนิทกันยิ่งกว่าใครเพราะมีกันเพียงสองคนเท่านั้น
เนื่องจากคุณแม่เสียไปเมื่อหลายปีแล้ว และนอกจากหน้าตาจะคล้ายกันมาก งานอดิเรกของสองพ่อลูกก็ยังเป็นการตีกอล์ฟเหมือนกันอีกด้วย เวลาส่วนใหญ่ของชานยอลนอกเหนือจากการเรียนก็คือการไปออกรอบกับคุณพ่อ
ประตูหน้าบ้านเปิดออกในเวลาราวหกโมงเย็นเหมือนทุกวันพร้อมกับร่างสูงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อพอดีสมส่วนในเชิ้ตสีฟ้าพับชายถึงข้อศอกและบนไหล่ก็มีถุงกอล์ฟอยู่ด้วย คุณปาร์คกลับมาบ้านพร้อมกับรอยยิ้มกว้างขวางอย่างเคย แต่หากดูดีๆ แล้ววันนี้คุณปาร์คดูจะมีความสุข ‘เป็นพิเศษ’
“วันนี้พ่อเจอเด็กคนหนึ่ง” คุณพ่อเริ่มต้น มือใหญ่ตักกับข้าวใส่จานลูกชายรูปหล่อ “น่ารักเชียวล่ะ อยู่โรงเรียนเดียวกับลูกด้วย นิสัยดี กิริยามารยาทหรือก็เรียบร้อย ที่บ้านเขาเองก็ดี เอาแต่ว่าดีมาตั้งแต่พื้นฐานครอบครัว...น่าจะเหมาะสมกับลูก”
ชานยอลทำหน้าตาแปลกประหลาด ไม่นึกไม่ฝันว่าพ่อจะพูดเรื่องอะไรทำนองนี้ ก็สำหรับชานยอลแล้ว ไอ้เรื่องทำนองคลุมถุงชนหรือดูตัวพวกนี้ มันไม่เหมาะกับคุณพ่อสุดเก๋าของเขาเลยสักนิดเดียว
“พ่อพูดอะไรแปลกๆ” เด็กหนุ่มว่า รีบกลืนอาหารลงคอแล้วพูดต่อ “ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคยแนะนำใครอย่างนี้เลย”
คุณปาร์คหัวเราะร่วนเมื่อได้ฟังคำกล่าวลูกชาย ก็จริงอย่างที่ชานยอลว่านั่นล่ะ ปกติเขาไม่ใช่คนชอบจับคู่ลูกชายกับใคร แต่หลังจากได้พบกับหนู ‘บยอน แบคฮยอน’ เมื่อตอนกลางวัน เขาก็อยากจะยกเว้นพ่อหนูคนนี้ไว้สักคน
“เขาเป็นลูกของลูกค้าพ่อน่ะ ชานยอล ไม่มีอะไรหรอก เจอกันหลายทีแล้ว เขาชอบตามคุณบยอนมาทำงาน พ่อก็เลยคิดต่อไปว่าถ้าลูกได้เจอกับเขาก็คงจะนึกเอ็นดูแกเหมือนกัน”
“ฮื่อ” ชานยอลไม่ถามอะไรต่อ เขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ เพราะเรื่องที่เขากำลังสนใจน่ะ มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงฝั่งขวานี้ต่างหาก ปลายนิ้วใหญ่เลื่อนลงจับแหวนเกลี้ยงในกระเป๋า ตัดสินใจไม่เล่าให้พ่อฟังเพราะมันคงดู ‘พิลึก’ แล้วอีกอย่าง...
ดูแล้วน่ากลัวเหมือนพวกแอบจิตอย่างไรก็บอกไม่ถูก
หลังจบมื้อเย็นชานยอลก็ขึ้นห้องทันที ใช้ข้ออ้างว่าวันนี้การบ้านเยอะและเป็นเวรพ่อต้องล้างจานด้วย เด็กหนุ่มจึงได้มีเวลาส่วนตัวในห้องนอนโดยปราศจากสารพันเรื่องเล่าจากคุณปาร์ค เขาหยิบแหวนในกระเป๋าขึ้นมาดูเป็นอย่างแรก มันเป็นแหวนสีเงินธรรมดาเรียบๆ ดูไม่มีอะไร หากด้านในกลับมีตัวหนังสือสลักไว้อยู่
ชานยอลในตอนแรกก็ไม่คิดติดใจอะไรนอกจากจะพยายามหาตัวเจ้าของ แต่พอมาเห็นตัวหนังสือด้านใน...
‘CY, Park.’ ตัวย่อประจำที่เขามักเขียนติดไว้บนสมุดเรียนทุกเล่ม แบบนี้มันก็ไม่ใช่แหวนทั่วไปแล้ว ถึงขั้นสลักชื่อของเขาไว้เนี่ยนะ! ชานยอลหมุนแหวนเล่นพลางพิงหลังกับหัวเตียง เขาเก็บแหวนนี้ได้จากห้องแล็บวิทยาศาสตร์ในโรงเรียน ลองถามพวกกลุ่มเพื่อนสนิทดู พวกมันก็บอกไม่รู้กันสักคน
แล้วตกลงเจ้าของแหวนวงนี้...เป็นใครวะ?
หลังจากนั้นอีกราวสองเดือนจนชานยอลเกือบจะลืมไปแล้วว่ายังไม่ได้เอาแหวนที่เก็บได้ไปคืนเจ้าของ คนเป็นพ่อก็กลับบ้านมาพร้อมกับแผนการนัดทานข้าวกับลูกค้าโดยจะหนีบเอาลูกชายตัวสูงไปด้วย
พ่อลูกชายตัวดีทำหน้าเบื่อแต่เพราะเถียงอะไรไม่ได้จึงยินยอมไปแต่โดยดี เด็กหนุ่มติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเบื่อๆ ในตอนแรกเขาไม่รู้ว่านัดทานข้าวแค่นี้ทำไมต้องแต่งตัวเรียบร้อย แต่เมื่อไปถึงร้านอาหารสุดหรูในโรงแรมเขาก็นึกขอบคุณพ่อนิดหน่อยที่ไม่ปล่อยให้เขาหยิบเสื้อยืดแฟชั่นมาใส่อย่างทุกที
กว่าครอบครัวบยอนจะมาถึงก็เลยเวลานัดไปเกือบสิบห้านาทีหากคุณพ่อเขาไม่มีท่าทีหงุดหงิดแต่อย่างใด ชายหนุ่มวัยกลางคนแย้มยิ้มผุดลุกขึ้นจับมือกับคุณและคุณนายบยอน โดยมีชานยอลลุกขึ้นโค้งทักทายตามมารยาทด้วย ทักทายกันพอเป็นพิธี
หากคุณนายบยอนยังชมเปราะว่าลูกชายคุณปาร์คเหมือนพ่ออย่างกับถ่ายสำเนา ก่อนแนะนำลูกชายคนเดียวของเธอบ้าง
“บยอน แบคฮยอนครับ” แนะนำตัวด้วยน้ำเสียงประหม่าเหมือนแววตาสั่นไหวก่อนจะถูกลากเข้าวงสนทนาเกี่ยวกับธุรกิจใหม่ของพวกผู้ใหญ่ รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นแบคฮยอนโต้ตอบภาษาธุรกิจได้ดีต่างกับเขาที่เอาแต่นั่งเงียบราวกับเป่าสาก ชานยอลเหลือบมองเด็กหนุ่มหน้าอ่อนรุ่นราวคราวเดียวกันบนที่นั่งฝั่งตรงข้ามพลางถอนหายใจกับตัวเอง เข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อตนถึงได้เอ่ยชมบ่อยนัก
แบคฮยอนเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาดีจนถึงขั้นเรียกได้ว่าน่ารักอย่างที่คุณปาร์คว่า ซ้ำยังเก่ง...
เก่งแบบที่ไม่ใช่แค่พูดไปตามน้ำแต่สามารถวิเคราะห์แผนเศรษฐกิจโต้ตอบกับพ่อของเขาได้เป็นฉากๆ แม้จะยังเรียนอยู่เกรดสิบสองเหมือนชานยอล
เขาไม่รู้จะเข้าไปแทรกตรงไหนของบทสนทนา มือใหญ่จึงเอาแต่หมุนแหวนในกระเป๋ากางเกงไปมาอย่างที่ทำเป็นประจำในช่วงหลังมานี้ เขาเล่นแหวนในกระเป๋ากางเกงอยู่นานก่อนจะเผลอทำมันกระเด็นร่วงจากกระเป๋า ดวงตาเด็กหนุ่มเบิกกว้างเมื่อเห็นแหวนสีเงินวงเล็กกลิ้งไปตามพื้นหินอ่อนไปหยุดอยุ่ปลายเท้าเด็กหนุ่มตัวเล็กฝั่งตรงข้าม แบคฮยอนหยุดพูดทันทีเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรกลิ้งมากระทบปลายรองเท้า เร็วเกินกว่าชานยอลจะทันได้ทักท้วง เด็กหนุ่มร่างเล็กก็ก้มลงใต้โต๊ะ หยิบแหวนสีเงินวงนั้นมาอยู่มือขาวและมองมันสลับกับลูกชายของคุณปาร์ค
ดวงตาเรียวกระตวัดมองเขา นัยน์ตาสีน้ำตาลวูบไหวฉากแววตกใจอย่างเห็นได้ชัด มันฉายแววตื่นตระหนก
ท่าทางของแบคฮยอนดูตกใจยิ่งกว่าคนทำแหวนหล่นอย่างปาร์ค ชานยอลเสียอีก แต่เขาไม่พูดอะไรเพราะไม่อยากขัดบทสนทนาในขณะนี้
พวกเขาสบตากันไปมาโดยแบคฮยอนเป็นฝ่ายหลบตาอยู่บ่อยครั้ง มือขาวกำรอบแหวนเงินแน่นจนขึ้นข้อขาว ดวงหน้าก็ดูไม่สบายใจอย่างช่วงแรกของการทานอาหารเย็น
“แบคฮยอน” เป็นคุณปาร์คที่สังเกตอาการหนุ่มน้อยก่อนพ่อแม่เจ้าตัว “รู้สึกไม่สบายหรือลูก?”
แบคฮยอนเม้มริมฝีปากก่อนส่ายหน้าปฎิเสธ
“เปล่าครับ คุณปาร์ค ผมสบายดี” ถึงจะปฎิเสธแต่สุดท้ายร่างผอมก็ลุกขึ้นยืน “ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ”
ชานยอลมองแผ่นหลังของแบคฮยอนก่อนจะลุกขึ้นบ้าง “ผมอิ่มมาก ขอตัวไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนนะครับ” พวกผู้ปกครองสบตากันเหมือนจะเชียร์อยู่ในใจ พวกเขารีบพยักหน้าเข้าใจทั้งยังบอกให้ชวนแบคฮยอนไปเดินเล่นด้วยกัน และนั่นทำให้ชานยอลได้แต่ยิ้มรับ
แบคฮยอนน่ารัก เขาไม่ปฎิเสธข้อนั้นเลย พวกเขาน่าจะเข้ากันได้ดีอย่างที่คุณปาร์คว่า แต่เรื่องแหวนก็ยังติดอยู่ในใจ หากแบคฮยอนเป็นเจ้าของแหวนวงนั้นจริง ก็แสดงว่าเจ้าตัวแอบชอบเขามาก่อนแล้วอย่างนั้นหรือ? คิดถึงตรงนี้ใบหน้าหล่อก็หลุดรอยยิ้มออกมาให้เห็น
ร่างสูงก้าวยาวๆ มาจนถึงหน้าห้องน้ำ แบคฮยอนยืนกัดริมฝีปากเล่นโทรศัพท์ ขณะพิงสะโพกกับอ่างล้างมือ ร่างโปร่งดูจะตกใจที่เห็นเขาจนรีบวางโทรศัพท์คว่ำไว้ข้างตัว “นาย เอ่อ--
มาเข้าห้องน้ำหรือ?”
“เปล่า” เขาตอบตามความจริง “จะมาชวนนายไปเดินเล่น”
แบคฮยอนตอบตกลง หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกมาเดินเล่นในสวนบนชั้นสิบห้าของโรงแรม ลมเย็นพัดต้องใบหน้าเป็นระยะประกอบกับภาพเมืองจากมุมสูงทำชานยอลยิ้มออกมาอย่างชอบใจ ขายาวก้าวไปถึงริมระเบียง มือใหญ่จับราวไว้พลางโน้มตัวไปด้านหน้าอย่างน่าหวาดเสียวจนคนมาด้วยลืมตัวดึงแขนชานยอลเอาไว้ไม่ให้โน้มออกไปมากกว่านี้
“นี่” ชานยอลไม่ใช่คนอ้อมค้อมแต่เป็นคนตรงไปตรงมา เขาหันมองแบคฮยอนที่อยู่ต่ำกว่าหนึ่งขั้นขอบคอนกรีต “แหวนนั่นถ้าไม่ใช่ของนายก็คืนฉันมาได้ไหม”
“แหวนนั่นไม่ใช่ของนายสักหน่อย” แบคฮยอนตอบกลับ นึกไม่ถึงว่าร่างสูงจะเข้าเรื่องเร็วถึงขนาดนี้
“แล้วมันเป็นของนายหรือ?”
ชานยอลดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มเมื่อเห็นอีกคนเงียบไม่ยอมตอบคำถาม เขาไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ถ้าใครสักคนแกะสลักชื่อของใครอีกคนไว้บนแหวนก็น่าจะแปลได้อย่างเดียว คือคนในชื่อเป็นคนสำคัญ
รอยยิ้มดีใจถูกจุดขึ้นมุมปากอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่รู้ทำไม แต่พอรู้ว่าแบคฮยอนเป็นเจ้าของแหวน เขาก็กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ได้
“นายชอบฉันหรือ?”
ชานยอลเป็นคนตรง และคิดว่าแบคฮยอนเองก็เป็นคนตรงเหมือนกัน ดูจากอาการเงยหน้าขึ้นสบตาแม้พวงแก้มจะเห่อร้อนกลายเป็นสีชมพูจาง
“ไม่ใช่”
แบคฮยอนกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด มือสองข้างเย็นเฉียบ กลั้นใจเงยหน้าขึ้นจ้องมองดวงตาสีเข้มของเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่สบสายตา ชานยอลเป็นเด็กหนุ่มคนดังของโรงเรียน เป็นหนุ่มในฝันของสาวๆ หากเป็นคนอื่นไม่รอช้าจะตะครุบไว้ แต่เพราะเขาคือบยอน แบคฮยอน เขาคือเด็กหนุ่มที่หลงรักเรือนผมสีเทาเข้มเหมือนหมึกจีนน่าสัมผัสกับแผงอกของหนุ่มใหญ่ในเสื้อโปโลสีขาวปักตราสีทอง เขาหลงรักท่าทางยามสวิงไม้กอล์ฟจนเห็นกล้ามเนื้อชัดเจน หลงรักนักธุรกิจปาร์คคนดังในแวดวงตลาดหุ้นผู้ตั้งมั่นในรักเดียวคนนั้น…
“CY,
Park หมายถึงพ่อของนาย คุณปาร์ค
ชอนยง”
---------------------------------------
#exoficfest
GUESS WHO?
รู้ไหมว่าใครเขียน
ไม่มีความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น