Prompt : #49 Burgundy Boss

Burgundy Boss

Prompt : #49 ตะกร้า สะพานแมว

Pairing: Lay / Sehun

Summary: CEO หนุ่มกับเลขาจบใหม่, เชิ้ตสีไวน์, แว่นตา
  
Author: Oharha 

ผู้ชายคนนั้นมีสีแดง

ทว่าไม่ใช่แดงแบบเร่าร้อน หรือเข้มจนเหมือนเลือด

โอเซฮุนก็แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ระหว่างที่รอเจ้านายของเขาชนแก้วกับคู่ค้าคนสำคัญ เป็นช่วงเวลาที่น่าประดักประเดิดเพราะอดีตนักศึกษาหนุ่มแทบไม่รู้ว่าเขากำลังมาทำอะไรที่นี่ ไม่มีกระดาษให้จดบันทึก ปากกาก็ถือว่าเป็นสิ่งเสียมารยาท ครั้นจะมองไปรอบๆ ก็กลัวจะไปเผลอสบตากับใครเข้าโดยบังเอิญ บอกตรงๆว่าเซฮุนกลัว คนที่มาอยู่ที่นี่ใช่คนธรรมดาเสียที่ไหน มีหวังถ้าถูกเข้าใจผิดว่าเขาสนใจแล้วอีกฝ่ายเดินเข้ามาหา นั่นคงเป็นสถานการณ์ที่ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไรก็เป็นได้

ดังนั้น ที่เซฮุนทำได้ก็คือการจับจ้องผู้ชายเพียงคนเดียวในงานเลี้ยงที่เต็มใจเป็นเป้าสายตาของเขา เจ้านายอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีไวน์แดง สวมทับด้วยสูทสีดำเรียบจากฮิวโก้บอสและนาฬิกาแบรนด์เดียวกัน ซึ่งก็ดูดีแบบที่คนแต่งตัวเพลย์เซฟมาตลอดอย่างเซฮุนนึกไม่ถึง ยิ่งเมื่อใบหน้าเปื้อนยิ้มมีแว่นสายตากรอบบางประดับ ผมตัดสั้นแบบเซิร์ฟคัท ทั้งหมดทั้งมวลนี้ย่อมเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นว่า -- แล้วทำไมเลขานุการหนุ่มใหม่แกะกล่องอย่างเขาจะต้องห้ามใจให้ไหว

เมื่อจบการพูดคุยเชื้อเชิญด้านธุรกิจแต่พอเป็นมารยาท จางอี้ชิงก็หันมาสบตากับเขาในที่สุด

“เบื่อไหม”

“ไม่ครับ” เซฮุนตอบทันที พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะไม่ให้เจ้านายคิดว่าเขากำลังเบื่อจนอยากกลับบ้านนอนเต็มแก่

“แล้วเมาหรือยัง”

“ไม่ครับ” เลขานุการโอตอบเหมือนระบบอัตโนมัติ “ผมเพิ่งจิบไวน์ไปแค่สองแก้วเท่านั้น”

“อย่างนั้นหรือ” เจ้านายของเขายิ้ม วางแก้วเปล่าลงบนถาดของบริกรที่ผ่านมาโดยปฏิเสธที่จะหยิบแก้วใหม่ “แต่ผมเริ่มจะเมาแล้วล่ะคุณโอ เราไปสูดอากาศกันสักหน่อยเถอะ”

เซฮุนมองบริกรที่เดินเลยไปแล้วอย่างเก้อๆ ก่อนจะตัดสินใจวางแก้วไว้บนโต๊ะประดับแจกันใกล้ๆ เพื่อเร่งเท้าตามเจ้านายซึ่งเดินลิ่วออกไปให้ทันท่วงที จางอี้ชิงไม่เคยรอเขาสักครั้ง ผู้ชายคนนั้นช้าแค่รอการตัดสินใจของตัวเองเท่านั้น นี่คือสิ่งที่เซฮุนจำต้องรำพึงเอาไว้ในฐานะลูกน้อง

อี้ชิงเดินลัดเลาะมาเสียไกล ไกลจากระเบียงใหญ่ๆ ที่เซฮุนคิดเอาไว้เพราะที่นั่นมีแขกเหรื่อจากงานเดียวกันยืนชมวิวเมืองโซลเต็มไปหมด สุดท้ายพวกเขาสองคนก็อยู่ในจุดที่ทั้งมืดสลัวและใกล้เคียงกับการเป็นระเบียงสูบบุหรี่ของแม่บ้าน เจ้านายของเขาช่างสรรหาที่นักล่ะ กระปรี้กระเปร่าขึ้นเป็นกอง (ประชด)

ถึงอย่างนั้นเซฮุนก็ไม่กล้าตั้งคำถาม มองจางอี้ชิงที่ลักลอบปลดล็อกประตูกระจกก่อนจะแทรกตัวออกไปยืนสูดอากาศบนระเบียงที่ลึกแค่ความยาวของราวตากผ้า เขาไม่แน่ใจนักว่าควรจะออกไปยืนแย่งอากาศไหม กระทั่งจางอี้ชิงหันมากวักมือเรียกเบาๆ และปิดประตูให้เสร็จสรรพเมื่อเขาออกไป

เซฮุนละสายตาจากการมองตึกราบ้านช่องที่อยู่ต่ำลงไปจนเหมือนหิ่งห้อยล้านตัว วิวแม่น้ำฮันอยู่อีกฝั่ง แต่เขาจะใส่ใจอะไรล่ะในเมื่อก็เห็นมันอยู่ทุกวันจนจะครบทั้งสามร้อยหกสิบองศาอยู่แล้ว หากแต่เสียงสวบสาบจากข้างตัวก็ทำให้เลขานุการหนุ่มต้องหลุดออกจากภวังค์ความคิดแสนไร้สาระอีกครั้ง อี้ชิงถอดสูทฮิวโก้บอสออกพาดไว้กับราวระเบียงอย่างกับว่าไม่กลัวมันหล่นหาย เหลือเพียงรูปร่างสมส่วนใต้เชิ้ตสีไวน์แดงที่กำลังจัดการถลกแขนเสื้อขึ้น ดวงตาสีเข้มใต้กรอบแว่นเดาอารมณ์ไม่ถูก กระนั้นเมื่อเงยขึ้นสบสายตาของเขา เจ้านายก็วาดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มออกมา

“คุณทำงานกับผมมาเท่าไรแล้วนะ สามเดือน?”

“ห้าเดือนครับ” เซฮุนท้วงเสียงเรียบ “อันที่จริงก็คือกำลังจะครบห้าเดือนวันจันทร์นี้”

อี้ชิงพยักหน้ารับ เท้ามือลงกับขอบปูนแล้วทอดความสนใจออกไปสุดลูกหูลูกตา “แล้วเป็นอย่างไรบ้าง”

“ครับ?”

“การทำงานกับผมมีอะไรทำให้คุณไม่สบายใจหรือเปล่า”

“ไม่ครับ” สาบานได้ว่าเขาซ่อนอาการครุ่นคิดไว้ลึกสุดใจ ทว่าจางอี้ชิงเลิกคิ้ว

“ถ้าคุณตอบได้มั่นใจกว่านี้ ผมคงสบายใจขึ้นนะคุณโอ”

เซฮุนรู้สึกเหมือนเขากำลังสนทนาอยู่ฝ่ายเดียวก็ไม่ปาน การเป็นคนเดียวที่ยืนหันหน้าให้โดยที่อีกคนเลือกสนใจท้องฟ้ามืดๆ มากกว่ามันน่ากดดันเหลือเกิน แต่เขาก็รู้ว่าอี้ชิงคงไม่ได้ตั้งใจหรอก ผู้ชายคนนี้ไม่ควรจะทำท่าทางผ่อนคลายในตอนที่ยิงคำถามเครียดๆ เข้าสู่ชีวิตการทำงานของเขา โอเซฮุนไม่อยากตกงานเพียงเพราะพูดจาไม่เข้าหูใคร แต่ก็นั่นแหละ ถ้าการตอบปัดๆ จะทำให้จางอี้ชิงพอใจได้น่ะนะ

“ขอโทษครับบอส” ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดฟอดใหญ่ “การได้ทำงานที่นี่มันยอดเยี่ยม เพียงแต่ --”

โอ้ นี่เขากำลังจะหลุดปากพูดอะไรออกไป

“ปัญหามันเกิดที่ตัวผมเอง”

“หืม?”

เจ้านายหันกลับมาให้ความสนใจเขาเต็มสองตา อี้ชิงหันมาหา พิงสะโพกกับขอบปูนอย่างน่าหวาดเสียวขณะล้วงกระเป๋ากางเกง ซึ่งนั่นทำให้เซฮุนอยากจะกัดลิ้นตาย เขาต้องโดนมนตร์บางอย่างอยู่เป็นแน่ เพราะเซฮุนกำลังอยากโกหก อยากพูดอย่างไรก็ได้ที่จะทำให้เวลาตอนนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“ปัญหาแบบไหน”

เลขานุการโอปิดปากเงียบ...

“คุณโอ”

“ผมไม่อยากตอบครับ” เมื่อโกหกไม่ได้ เซฮุนก็ปฏิเสธอย่างซื่อตรง “ผมเกรงว่ามันจะกระทบกับงานของผม”

จางอี้ชิงเปลี่ยนสถานะเป็นเจ้านายใจแคบไปเลยหลังสิ้นคำพูดนั้น คิ้วข้างหนึ่งเลิกขึ้นพร้อมๆกับลิ้นที่กระพุ้งอยู่ใต้โพรงปาก มือซึ่งจับราวระเบียงไว้ขยับเคาะนิ้วเป็นจังหวะช้าๆ เซฮุนไม่รู้ว่าเจ้านายกำลังคิดอะไรอยู่ ภายใต้ท่าทีแบบนั้น อี้ชิงจะคิดล่วงหน้าไปถึงเรื่องเซ็นอนุมัติใบลาออกให้เขาหรือไม่

“ผมอยากรู้” เจ้านายให้คำตอบที่ซื่อตรงกว่า “และหากผมไม่พอใจ ผมจะทำเป็นไม่ได้ยินก็แล้วกัน”

เซฮุนเหงื่อตก แน่ใจว่าไม่ใช่เพราะความร้อนจากชุดสูทที่สวมอยู่แน่

เขาจะปฏิเสธครั้งที่สองอย่างไรดี จะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปได้ด้วยดีโดยวิธีการใดบ้าง เซฮุนไม่สามารถย้อนเวลาไปในตอนที่อี้ชิงยังไม่หันมาทางนี้ ไม่สามารถทำเฉยเมยและเก็บซ่อนปัญหาของตัวเองเอาไว้ได้เมื่อต้นเหตุกำลังเปิดโอกาสให้ระบายออก ซึ่งให้ตายเถอะ ที่ว่าจะแกล้งไม่ได้ยินนั่นเจ้านายโกหกให้เขาตายใจชัดๆ

“ผมรู้สึกกับบอสมากกว่าเจ้านายครับ”

จางอี้ชิงนิ่งไป

“แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ไม่ได้หวังอะไร มันแค่ -- เป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้”

และนั่นอย่างไรเล่า เจ้านายของเขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแทบจะทันที หนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีไวน์หันหน้ากลับเข้าหาโซล ดวงตาหลังกรอบแว่นเหม่อมองไปทางอื่น เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าโอเซฮุนกำลังอกหักในสถานการณ์ที่ไม่ควร เขาเพิ่งจะปรับตัวเข้ากับบริษัทนี้ได้แท้ๆ เขาเพิ่งจะคุ้นชินกับงาน และเรียนรู้อย่างก้าวกระโดดโดยมีความฟุ้งซ่านในตัวเจ้านายเป็นรั้วระหว่างลู่

เซฮุนไม่รู้ว่าบรรยากาศกระอักกระอ่วนนี้จะดำเนินต่อไปอย่างไรไหว เขาอาจจะหนีด้วยการเข้าห้องน้ำ ตั้งสติ และทบทวนเรื่องใบลาออกอีกครั้ง

“ผมจะให้คุณหยุดชดเชยในวันจันทร์”

ถ้าไม่เพียงแต่จางอี้ชิงส่งเสียงขึ้นมา

“แลกกับที่คืนนี้... ทำงานล่วงเวลาอีกสักหน่อยได้ไหม”

รั้ววิบากทั้งระยะลู่ของเซฮุนพังครืน เขาเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ หรือว่าเจ้านายเลื่อนมาหาก็ไม่ทราบได้ กลิ่นไวน์จางๆ อัดเข้าประสาทสัมผัสทั้งรสและกลิ่น จางอี้ชิงไล้เล็มริมฝีปากของเขาจนทั่ว กวาดต้อนปลายลิ้น ก่อนจะแน่ชัดว่าเรากำลังจูบกันเมื่อทั้งเขาและคนตรงหน้าต่างโรมรันด้วยการเอียงองศาเพื่อจะลองชิมรสความสัมพันธ์แบบใหม่ได้ถนัดถนี่

ปากของโอเซฮุนเป็นสีแดง หัวใจของโอเซฮุนเป็นสีแดง และร่างกายของโอเซฮุนก็กำลังจะเป็นสีแดง

ทว่าไม่ใช่แดงแบบเร่าร้อน หรือเข้มจนเหมือนเลือด

--------------------------------------

#exoficfest

-

GUESS WHO?

รู้ไหมว่าใครเขียน