Prompt : #62 The Potions Master

The Potions Master  (HOGWARTS!AU)

Prompt : #62 invinciblestew

Pairing: Sehun / Kai

Summary: เวทมนตร์, พ่อมด, หนังสือ, ปราสาท, ปรุงยา

Author: Oharha

‘รับปรุงยาทุกอย่าง ค่าจ้างคุยกันได้’

ครั้งแรกที่คิมจงอินเห็นใบปลิวนั้น เขาคิดว่ามันควรจะอยู่กลางพื้นห้องนั่งเล่นให้เด็กกริฟฟินดอร์ใช้เช็ดเท้าต่อไป

แต่ก็นั่นแหละ -- คนเราย่อมเปลี่ยนแปลงทางความคิดกันได้ทุกเมื่อ เช่นเดียวกับหนุ่มหล่อที่เจอความท้าทายอยู่เป็นนิจอย่างเขา จงอินไม่อยากเป็นคนอคติสูงที่ปล่อยให้ตัวเองตกที่นั่งลำบาก เพราะนั่นจะหมายความว่าเขาโง่ โง่เอามากๆ โง่กว่าการที่สอบวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ตกซ้ำตกซ้อนทุกปีเสียอีก

และสาบานได้ว่าเขาไม่ชอบกลิ่นคุกใต้ดินเอาเสียเลย มันแบบว่า... เป็นอะไรที่เหมือนแกะดำของฮอกวอตส์ ถ้าพูดถึงโรงเรียนเวทมนตร์ที่(น่าจะ)ดังที่สุดในโลกล่ะก็ ภาพลักษณ์ของฮอกวอตส์ก็น่าจะเป็นต้นไม้ใบหญ้า อากาศบริสุทธิ์ แฮร์รี่ พอตเตอร์คนดังของสงครามเวทมนตร์เมื่อหลายปีก่อน แล้วก็ควิดดิชสิจริงไหม

หรืออันที่จริง จากขี้ปากหนุ่มสาวช่างเม้าในบ้านสิงโต จงอินคิดว่าสลิธีรินสมควรจะถูกปิดบ้านด้วยซ้ำไป! ก็แหม... ศูนย์รวมความชั่วร้ายก็ใช่ว่าจะไม่มีมูลเสียที่ไหน

คิดอะไรไปเพลินๆ ในที่สุดเขาก็เดินมาถึงจุดนัดหมายที่พ่อนักปรุงยารับจ้างคนนั้นนัดรับสินค้าเอาไว้ จงอินชักมือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงออก เคาะประตูเหม็นกลิ่นรากไม้ชื้นๆ สองที ก่อนจะดันมันเปิดเข้าไปโดยไม่รอให้คนทางด้านในตอบรับ

ตาสีน้ำตาลเข้มมองคนสวมแว่นที่อยู่ในชุดสเวตเตอร์สีเทาแขนกุดทับเสื้อเชิ้ตและเนกไทสีเขียวสลับเงิน ใกล้กันนั้นมีเสื้อคลุมสีดำปักตราบ้านสลิธีรินวางพาดอยู่บนพนักเก้าอี้แบบลวกๆ ควันฉุนคล้ายกับกลิ่นตัวนกจอบเบอร์นอลล์เดือดปุดขึ้นเหนือปากหม้อ สิ่งมีชีวิตเพียงคนเดียวในห้องไม่ได้สนใจผู้มาใหม่อย่างเขานัก หรืออันที่จริงตั้งแต่รู้จักกันแบบเฉพาะกิจ เขาก็ไม่เคยได้ยินคำทักทายดีๆ จากปากโอเซฮุนเลยสักครั้งเดียว

“ไง”

“เสร็จพอดี” เจ้าของเรือนผมซอยสั้นสีดำขลับแย้มยิ้มที่ไกลจากคำว่ามิตรไมตรีไปโข มือสีขาวซีดควานหาขวดแก้วใบเล็กๆ ที่วางระเกะระกะอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเริ่มจัดการนำของเหลวที่อยู่ในหม้อบรรจุลงไปจนเกือบเต็ม จงอินมองน้ำยาสีเขียวขี้ม้าอุ่นๆ แล้วภาวนาอย่าให้ไอน้ำทำปฏิกิริยาจนยาเพิ่มความจำของเขามีฤทธิ์เพี้ยนเป็นสิ่งอื่น จงอินไม่เคยกลัวศาสตราจารย์บินส์หรอก เขาเคยสอบตกเรื่องการประชุมสมัชชาพ่อมดในยุโรปกลางถึงห้าครั้งตอนปีสอง แต่ที่ครั้งนี้เขายอมเสียเงินถึงแปดเกลเลียนก็เพราะว่ามีสิ่งที่น่ากลัวกว่าผีอาจารย์ฮอกวอตส์รออยู่

“แน่ใจนะว่าพวกกรรมการคุมสอบจะตรวจไม่เจอ” จงอินถามย้ำ ถ้าเขาถูกกาหัวข้อสอบและปรับตกในการสอบว.พ.ร.ส.ต่อหน้าคนนับร้อยล่ะก็ นั่นไม่ดีแน่

“ไม่รู้สิ คงต้องลองดู” ฝ่ายตรงข้ามพูดเย้า เก็บเอาซากวัตถุดิบที่ใช้เสร็จเรียบร้อยแล้วลงหม้อสีดำใบใหญ่เพื่อรอทำลายหลักฐานทีเดียว

“ฉันไม่มีโอกาสให้นายแก้ตัวหรอกนะ” จงอินบ่น ยืนมือออกไปเพื่อรับของตามที่ตกลงกันไว้ ทว่าเซฮุนก็ยังยืนนิ่ง “เออ ต้องจ่ายก่อนใช่ไหมล่ะ”

เขาเตรียมทองแปดเกลเลียนมาหนักกระเป๋า กัดฟันเสียดายแล้วก็จำใจต้องล้วงออกมาเพื่อเตรียมส่งให้กับผู้รับจ้าง โธ่ นี่มันราคาเท่าไม้กายสิทธิ์ของเขาเลยด้วยซ้ำ บางทีถ้าคิมจงอินตั้งใจเรียนวิชาปรุงยาให้เก่งๆ บ้างก็คงจะใช้มันทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำอย่างที่โอเซฮุนทำได้เหมือนกัน

“รู้ไหมว่าตอนนี้จอบเบอร์นอลล์หายากจนฉันลงทุนไปขโมยจากมาดามเบ็ตตี้เลยนะ”

“เบ็ตตี้ไหน”

“สควิบแถวบ้าน”

จงอินแค่นหัวเราะเมื่อถูกเล่นแง่ใส่ในนาทีสุดท้าย “ไม่เกี่ยวกับฉันนี่ รับเงินไปแล้วส่งของมาได้แล้ว”

หากโอเซฮุนส่งยิ้มกลับ ยิ้มเจ้าเล่ห์และมากความหมายอย่างที่พวกเด็กสลิธีรินชอบทำนั่นแหละ โอ้ให้ตายเถอะ อย่าบอกนะว่าหมอนี่จะคิดเงินเพิ่มเป็นสิบเกลเลียน

“ฉันไม่เอาเงิน”

หนุ่มกริฟฟินดอร์ขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจความหมายในคำพูดนั้นสักเท่าไรนัก เขากับโอเซฮุนไม่ได้รู้จักมักจี่จนถึงขั้นสนิทสนม อันที่จริงเขาก็เคยแกล้งหมอนี่หนึ่งครั้งตอนอยู่ปีสาม แลกกับหนองปลายจมูกเม็ดโตที่ถูกเสกกลับเป็นการเอาคืนจนยากจะเสวนากันได้อีก แต่ตอนนี้เราก็โตๆ กันแล้ว เช่นกันนั้นการผันตัวมาเป็นลูกค้ากับนักปรุงยารับจ้าง จงอินก็คิดว่าคงปั้นหน้าคุยกันไม่ยากสักเท่าไร

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่มีอะไรให้นายหรอก อย่างดีสุดก็คือตั๋วเข้าชมฉันแข่งควิดดิชเดือนหน้า -- ซึ่งมันฟรีอยู่แล้ว”

ดวงตาใต้กรอบแว่นวาววับ โธ่เมอร์ลิน หมอนี่อยากได้อะไรโง่ๆ อย่างนั้นจริงหรือไง

“ฉันอยากได้ตั๋วของนายเป็นของแถม” ร่างสูงโปร่งเดินอ้อมโต๊ะเข้ามาหยุดอยู่ใกล้จนอกแทบชิด บังขวดสีเขียวขี้ม้าที่เขาจับจ้องเอาไว้เสียมิด “แต่ไม่ต้องเครียดไปหรอก สิ่งที่ฉันอยากได้จริงๆ มีค่าน้อยกว่าสิบคนุตด้วยซ้ำ”

จงอินแค่นยิ้ม บอกไม่ถูกว่าจะรู้สึกอย่างไรดีที่ได้รู้ว่ามูลค่าของยาเพิ่มความจำราคาถูกกว่าช็อกโกแลตกบ “ถ้าอย่างนั้นก็ว่ามาเลย”

“เอ็กซ์เปลิอามัส” ไม้กายสิทธิ์หางยูนิคอร์นของเขากระเด็นออกจากขอบกางเกงไปนอนนิ่งอยู่มุมห้อง เป็นครั้งแรกที่จงอินสังเกตเห็นอาวุธในมืออีกฝ่าย เซฮุนสะบัดมันเบามาก เบาจนเขาไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังถูกชวนคุยเพื่อแผนอะไรบางอย่างด้วยซ้ำ

“นี่มันอะไรวะ...”

“แค่ไม่อยากให้นายตุกติกตอนที่กำลังจ่ายค่าจ้าง”

คิ้วของหนุ่มสิงโตผูกโบเป็นปมใหญ่กว่าเก่า เขาไม่เข้าใจคำพูดนั้น เพราะนอกจากเงินที่พกมาแล้ว จงอินก็ไม่ได้เตรียมอะไรมาเล่นงานโอเซฮุนอย่างที่คนอื่นคิดว่าจะเป็นเลย

ริมฝีปากบางเฉียบนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้ใบหู ขู่เขาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งอย่างถึงที่สุด

“ฉันไม่อยากใช้คาถาสะกดนิ่งกับนาย เพราะอย่างนั้นอย่าดื้อล่ะ”

สิ้นคำนั้น คิมจงอินก็พบว่าเขาตัวแข็งทื่อโดยที่ไม่ต้องถูกคาถาใดเลยสักบทเดียว กลิ่นเมนทอลขมเจืออยู่ในปาก ลิ้นอุ่นๆ ลากวนสำรวจจนทั่ว และกว่าเขาจะรู้ตัวว่านี่มันไม่ถูกต้อง สองแขนของโอเซฮุนก็รัดรึงทั้งร่างจนอยู่ภายใต้อ้อมกอดเสียแล้ว

“อะไร --”

เขาพยายามจะดื้อ แต่ก็แน่ใจว่าตัวเองคงโดนคาถาใดคาถาหนึ่งเข้าไม่ผิดแน่ เพราะยิ่งออกแรงดิ้นอย่างลูกผู้ชายมากเท่าไร แรงที่มีก็เหมือนจะไหลออกไปดังสายน้ำ สมองยังเฝ้าสั่งให้สู้พยศ แต่เมื่อตัวถูกคว่ำลงกับโต๊ะไม้ ทั้งหูและใจเขาก็อื้ออึง ตีรวนระหว่างการสู้ขัดขืนและปล่อยให้ร่างกายเป็นไปอย่างที่มันอยากเป็น

ตลกดีว่าตอนนี้จงอินเกิดนึกข้อดีของโอเซฮุนขึ้นมาได้เป็นร้อยข้อ หมอนี่รูปร่างดี สูงโปร่ง และยังหล่อเหลา ถึงแม้ผิวขาวซีดนั้นจะดูสำอางตรงข้ามกับเขา แต่กล้ามเนื้อสมส่วนพวกนั้นก็ช่างแข็งแรง บุคลิกทะมัดทะแมงปราดเปรียว มิหนำซ้ำหนุ่มสลิธีรินคนนี้ยังฉลาด ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องวิชาการหรือการหลอกล่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ

จงอินเห็นเม็ดเหงื่อผุดพรายบนใบหน้า ยิ่งถอดแว่นหนาเตอะอันนั้นออก ความดูดีที่หมอนี่ครอบครองเอาไว้ก็ยิ่งทวีคูณเป็นร้อยเท่า

ให้ตายเถอะ... นี่เขาถูกร่ายคาถาสะกดใจหรืออย่างไรเล่า

“ว่าง่ายจัง เดี๋ยวจะแถมยาเพิ่มความจำเผื่อวิชามักเกิ้ลศึกษาให้ด้วยเอาไหม”

เสียงทุ้มนั้นกระซิบข้างหู จนถึงตอนนี้จงอินก็เพิ่งนึกบางอย่างได้ แต่เขาหมดแรงจะโมโหแล้ว

โอเซฮุนให้ค่าคิมจงอินน้อยกว่าสิบคนุตอีกนี่หว่า!

* หมายเหตุ 

อัตราค่าแลกเปลี่ยนเงินในโลกเวทมนตร์กับเงินสกุลบาท 

1.5 คนุต = 1 บาท 

1 ซิกเกิ้ล = 19 บาท 

1 เกลเลียน = 232.37 บาท 

จอบเบอร์นอลล์ นกสีฟ้าตัวเล็กและมีลายจุด ไม่มีอันตราย สามารถเลี้ยงไว้ในครัวเรือนได้ ขนของจอบเบอร์นอลล์นิยมใช้เป็นวัตถุดิบปรุงสัจจะเซรุ่มและน้ำยาฟื้นความจำ

เอ็กซ์เปลิอามัส คือ คาถาปลดอาวุธ

(cr. muggle-v.com) 

  

---------------------------------------------

#exoficfest

-

GUESS WHO?

รู้ไหมว่าใครเขียน