Prompt : #51 Luminous, are we?

Luminous, are we? 

Prompt #: 51 จากคุณ อะเกิร์ลแฮสโนเนม

Pairing: มินซอก / เซฮุน

Summary: พี่ซิ่วหัวหน้าแก๊งยาคูลท์ทำไมจะจีบน้องฮุนหุ่นนางแบบมั่ยดั้ย
Author: Ayahsoo (ชดาบิ๊บ)

Author Note(s): ♥ หวังว่าจะชอบนะคะ ฮื่อ พล็อต(?)น่ารักมาก อดใจไม่ได้เลยค่ะ เรื่องนี้เห็นพล็อตแล้วก็ตัดสินใจได้ว่าอยากเขียนโรแมนซ์ ฮื่อ ทีนี้ก็รู้กันหมดแล้วสินะ ว่าเราเป็น ซิ่วฮุน ซีเคร็ท ชิปเปอร์ น่ารักดีค่ะ พี่ใหญ่กับน้องเล็ก ยังไงก็ฝากด้วยนะค้า ขอบคุณมากสำหรับพล็อตน่ารักนี้

วันนี้เป็นวันดี ...

ตอนสายๆในฤดูใบไม้ผลิซึ่งอากาศกำลังอบอุ่นมากพอ

พอที่จะให้ คิม มินซอก ออกมานั่งเล่นในสวนหน้าบ้าน ปล่อยอารมณ์ อ่านหนังสือพิมพ์ตามข่าวสารบ้านเมืองพร้อมกับดื่มกาแฟไปด้วย เขาใช้เวลาดื่มด่ำคนเดียวเงียบๆอยู่พักใหญ่ ปล่อยใจให้ฟังเสียงใบไม้เสียดสีคลอเคลียไปกับเสียงนกร้อง

แต่นั่น ก็ก่อนที่เสียงกุกกักจะดังมาจากอีกทาง ชายหนุ่มเลิกคิ้วแล้วจึงหันกลับไปมองทางต้นเสียง ฝ่ามือพับหนังสือพิมพ์วางลงบนโต๊ะกลมด้านหน้า มุมปากเผยยิ้มเพราะรู้ดีว่าใครเป็นต้นเหตุของเสียงดังพลางยกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง เขานั่งรอนิ่งๆให้อีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาหาเพราะรู้ว่าในทันทีที่เจ้าตัวมาถึง เขาจะทำอย่างอื่นไม่ได้อีก ความสนใจทั้งหมดจะต้องพุ่งตรงไปที่โอเซฮุนเพียงคนเดียวเท่านั้น

นั่นไงล่ะ ผิดไปจากที่คิดไว้เสียเมื่อไหร่

มินซอกยิ้มเพราะเซฮุนกำลังเดินขยี้ตาตรงมาหาเขาอยู่

ร่างสูงโปร่งสวมใส่ชุดนอนที่ ... ถ้าหากความจำเขาไม่ได้เลอะเลือน ชุดนี้เขาเป็นคนซื้อให้เจ้าตัว เลือกเองกับมือและไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร มินซอกถึงสุขใจนักที่มันกลายมาเป็นชุดนอนตัวโปรดของเซฮุนในเวลาต่อมา

แต่ในเวลานี้กระดุมเสื้อนอนถูกปลดออกเกือบหมดจนสาปเสื้อแทบจะหลุดออกจากหัวไหล่กว้างๆนั่น ถ้าพูดกันตามตรง เขาเองก็ไม่รู้ว่าคนอื่นเลือกคนรักจากสาเหตุไหนหรือเพราะอะไร แต่คิมมินซอก เข้าใจและรู้จักตัวเองเป็นอย่างดี เขาเป็นเกย์ โชคดีที่ครอบครัวและคนรอบข้างไม่ได้มีปัญหากับเรื่องนี้ เขาหลงใหลและนึกรักใคร่ในเพศชาย โดยเฉพาะผู้ชายในแบบที่ผู้ชายด้วยกันเองยังต้องนึกอิจฉา เขาชอบแบบนั้น

ไม่ว่าจะเป็นส่วนสูงที่น่าประทับใจ ...

ใบหน้าหล่อคม แต่ก็ดูเจ้าสำอางไปพร้อมๆกัน

หุ่นสูงโปร่งจนแทบจะบังเขามิด แต่กลับมีกล้ามเนื้อสวยๆเรียงตัวในที่ที่ควรจะมี

มินซอกนึกรักในความเป็นบุรุษเพศของโอเซฮุนทุกอย่าง ...

เท่าที่เขาเคยได้สัมผัสมา

มีบ้าง ที่เวลาเราไปไหนมาไหนด้วยกัน ผู้คนมักจะมองตาม เพราะเจ้าเด็กที่ว่าชอบเดินกอดคอ นัวเนียเขาเป็นประจำ มินซอกนึกขำอย่างอดไม่ได้เพราะคนอื่นคนชอบมองว่า โอเซฮุนคือผู้นำในความสัมพันธ์นี้ โชคดีที่เขาไม่ได้เก็บความเห็นของใครมาให้ตัวเองนั่งปวดหัว เพราะในตอนสุดท้ายแล้ว หลังบานประตูห้องนอนที่ปิดสนิท

ใครจะเป็นผู้นำ ...

หรือเรื่องในห้องนอนของเราจะเป็นอย่างไรนั้น

มันก็ไม่สำคัญสำหรับเขาเท่าสิ่งที่เรามีอยู่

แต่ตอนนี้เจ้าเด็กนั่นอาจจะไม่รู้ตัวว่ากำลังอยู่ในสภาพไหน ถ้าให้เดา นี่ก็คงจะตื่นมาแล้วไม่เจอเขาแน่ๆเลยเดินลงมาตามทั้งชุดนอนแบบนี้และช่วยไม่ได้ที่มันทำให้หัวใจของคิมมินซอกผู้นี้เต้นเสียงดังด้วยความเป็นสุข

เขาจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกเล่า ครอบครัวเล็กๆเป็นของตัวเอง แน่นอนว่าผู้ชายอายุแบบเขาต้องคิดเรื่องครอบครัวเป็นธรรมดา แต่ก็นั่นแหละ สิ่งที่เขาเป็น มันผิดกฎหมู่ของสังคม การมีลูกเล็กๆ คงเป็นไปไม่ได้สำหรับเรา เพราะฉะนั้นการมีคู่รักที่ดี ตื่นมาในทุกๆเช้าแล้วเจอใครสักคนนอนหลับอย่างเป็นสุขอยู่เคียงข้าง แค่นี้ก็คงพอ

เซฮุนเดินเข้ามาหา ฝ่ามือวางแตะลงบนไหล่ของเขาแผ่วเบา ก่อนร่างสูงโปร่งของเด็กนั่นจะค่อยๆลดตัวลงเบียดพร้อมยกแขนโอบรอบต้นคอ ไม่มีคำพูดระหว่างเราทั้งสองมีเพียงแต่สายตาคมที่อ่อนแสงและรอยยิ้มปีศาจเล็กๆบนใบหน้าหล่อจัดนั่นเท่านั้น

“ฮยอง ...”

เซฮุนพึมพำแผ่วเบาระหว่างซุกหน้าลงกับคอของเขาก่อนริมฝีปากแสนร้ายกาจนั่นจะทิ้งรอยจูบชื้นๆแผ่วเบาไว้บนต้นคอ ออดอ้อนนัวเนียแต่เช้านี่หล่ะคือการทักทายของเราสองคน

“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าดีๆก่อนออกมาข้างนอก” มินซอกว่าเขาให้ แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรนัก เขาเอ่ยทีเล่นทีจริงพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปค่อยๆไล่ติดกระดุมเสื้อให้กับเด็กหนุ่มจนครบทุกเม็ด

“ก็อยากโชว์ ...” เถียงกลับในแทบจะทันที

และมินซอกก็ได้แต่ส่ายหัว เอาเถอะ มันไม่มีประโยชน์ที่จะมานั่งเถียงกันเพราะนอกจากเขาจะเถียงไม่ทันแล้ว สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการยอมให้เซฮุนเป็นฝ่ายชนะโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ

“ตามใจ ไม่อยากจะเถียงด้วยนักหรอก ปวดหัว” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงนุ่ม

และเมื่อเซฮุนดันตัวออกมาจ้องหน้าเขาด้วยใบหน้างอง้ำอันเป็นเอกลักษณ์ ไอ้ว่าน่ารัก มันก็น่ารักอยู่หรอก แต่ก็หล่อด้วย ถ้าให้ยอมรับตามจริง โอเซฮุนหล่อเหลาจนทำให้เขาใจเต้น รู้สึกเหมือนได้รูปสลักเดวิดย่อส่วนมาอยู่ในมือ เครื่องหน้าช่างไร้ที่ติ หล่อ คม เป็นหนุ่มรุ่นๆที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่มินซอกเคยได้ครอบครอง

มันเขี้ยวนัก ... ฟัดเลยดีกว่า

“ฮยอง! นี่มันหน้าบ้าน” เซฮุนเอ่ยเตือนเสียงอ่อน

แต่มินซอกกลับหัวเราะ เรื่องอะไรต้องไปสนเล่า ก็เขาอยากจูบ อยากกอดใครจะทำไม

“มีคนมองอยู่”

เขายิ้ม “ก็ให้เขามองไปสิ ...”

เซฮุนถอนหายใจ ทำท่าจะดันตัวออก แต่วินาทีต่อมาก็เปลี่ยนใจ ฝ่ามือทั้งสองยกขึ้นมาวางแนบข้างแก้มของเขาเอาไว้ สีหน้า ท่าทางดูช่างคุ้นเคย ... ไม่ว่าจะเป็นท่าทางขมวดคิ้วเวลาเจ้าตัวกำลังครุ่นคิดหรือจะเป็นตอนที่ฟันขาวคมๆกัดลงบนริมฝีปากที่มินซอกนึกรักในตอนที่เขากำลังพาเจ้าตัวไปแตะสวรรค์

ความทรงจำยังคงเด่นชัด ...

เพราะเมื่อคืนก็เพิ่งพาไปแตะมาสองรอบ

นึกแล้วก็ตลก สลบเหมือดจนถึงเช้า หายซ่าด้วยกันทั้งคู่

ยังจำได้ดี ... ในตอนที่เขาผลักเซฮุนให้นอนหงายลงกับเตียง เจ้าเด็กนั่นหัวเราะคิกคักราวกับถูกใจอะไรนักหนา มินซอกตามลงไปในไม่ช้า และก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร บางครั้งเซฮุนก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังมีลูก ต้องดุ ต้องสอน ต้องปรามอยู่ตลอดเวลา แต่ก็น่าแปลกที่บางครั้งเซฮุนทำให้เขารู้สึกเหมือนกลับไปเป็นหนุ่มบ้าเลือดอีกครั้ง หลายๆอย่างที่อีกฝ่ายออดอ้อนแกมขอร้องให้เขาทำ ถ้านึกย้อนกลับไป ในวัยนี้ มินซอกไม่มีทางที่จะทำอย่างแน่นอน

เราจูบกัน ...

ครั้งแรกที่สัมผัสมันช่างนุ่มนวล เชื่องช้าและช่างแตกต่างจากจูบรุนแรงราวกับจะกลืนจิตวิญญาณของเขาในคราวนั้น มินซอกเคยคิดว่าจูบก็คือจูบ ไม่ได้ต่างอะไรกันนักหรอก ไม่ว่าจะเป็นแค่ปากแตะปากเร็วๆเวลาทักทายหรือบอกลา รุนแรงจนได้ยินเสียงฟันกระทบกันหรือจะเชื่องช้าแผ่วเบาเหมือนจูบของหญิงสาวแรกแย้มในคราวนี้

แต่จูบก็คือจูบ ซึ่งคราวนี้มันต่าง เพราะมันทำให้สมองของเขาโล่ง หัวใจของเขาเต้นแรง แต่มันคงจะไม่ต่างและคงจะกลายเป็นแค่จูบทั่วไป ถ้าหากเขาไม่ได้คลั่งรักเหมือนเด็กหนุ่มอายุสิบสี่ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าตายแทนได้ไหม จะอยู่กันไปตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า แต่ที่รู้คือตอนนี้เขารัก รักล้ำลึก รักจนทำให้ความคิดเปลี่ยนจากผู้ชายธรรมดากลายเป็นคนโรแมนติกหวานเลี่ยนจนเอียนตัวเองได้ก็แล้วกัน

ในตอนที่เซ็กส์จบลง ห้องก็เงียบงัน มีเพียงเสียงหอบหายใจแรงของเราทั้งคู่และความอุ่นวาบเบียดซุกอยู่ด้านข้าง มันร้อนจนเหนียวตัวไปหมด แต่ความรู้สึกของการที่มีคนๆหนึ่งนอนอยู่เคียงข้าง มันช่างอุ่นใจจนไม่อยากขยับห่าง

เมื่อครู่ ตอนที่มัวเมาในรสสัมผัส มินซอกแทบจำไม่ได้ว่าตัวเองกระซิบ พึมพำอะไรออกไปบ้าง เขาเคยคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนโรแมนติก แต่จากที่ได้ยินเสียงของตัวเอง เอ่ยออกไปโดยแทบไม่รู้ตัวเหมือนคนเมายานั้น ตอนนั้นเอง เขาคิดว่าตัวเองพบสัจธรรมในคัมภีร์ของความรักอีกหนึ่งข้อ ...

เวลารัก ... น้ำต้มผักก็ยังหวาน

เวลารัก ... มันโหยหา แต่ยิ่งได้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งไม่พอ

และในตอนนี้เองที่เขาหยุดไขว่คว้าหาเซฮุนไม่ได้เลย มินซอกคิดว่ามันจริงที่สุด

“ฮยอง ... มินซอก รักผมไหม?”

เสียงของเซฮุนถามและมันก็ทำให้มินซอกหลุดออกจากภวังค์ของตัวเอง

แล้วทำไมถึงคิดว่าไม่รัก? …

มินซอกถึงกับถามคำถามนั้นกับตัวเองในทันที

“นายก็รู้ ... พี่รัก”

เขาตอบพร้อมกับดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดด้วยความปกป้อง รู้สึกว่าเซฮุนกอดตอบพร้อมกับพยักหน้าเป็นการรับรู้ เด็กหนุ่มไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด เพียงแค่พูดนิ่งๆ พอใจที่ได้รับรู้ กลับมามั่นคงและไม่ตั้งคำถามอีกต่อไป

“ผมว่าจะกลับเข้าไปหาอะไรกิน” เซฮุนว่าพลางพยักพเยิดไปทางตัวบ้าน

แต่เขาไม่ได้ปล่อยให้เซฮุนไป ฝ่ามือยกขึ้นมาจับข้อมือของอีกฝ่ายไว้ในทันที ลมเย็นๆพัดผ่าน ปัดเป่าเส้นผมยุ่งเหยิงของคนที่เพิ่งตื่นนอนให้เละเทะไม่เป็นทรงมากกว่าเดิม ดวงตาเรียวรีของเด็กหนุ่มยังบวมตุ่ย รวมๆถือว่าดูดีแต่ไม่ได้หล่อจัดเหมือนเวลาเซฮุนแต่งตัวเตรียมจะออกนอกบ้าน

แต่ให้สิ ... ทั้งหมดทั้งมวล มินซอกก็ยังมองว่าเดวิดของเขานั้นช่างงดงาม

มีคนเคยให้ความหมาย รักคือการให้ แต่ไม่อาจครอบครอง

ตอนนั้นเอง ที่มินซอกนึกรัก รักมากพอที่จะใช้การครอบครองผูกมัดอีกฝ่ายไว้กับตัวเอง

“แต่งงานกันเถอะ...”

เซฮุนอ้าปากค้าง ดวงตาเรียวรีของเด็กหนุ่มเบิกกว้างราวกับกำลังไม่เชื่อหูว่าตัวเองเพิ่งได้ยินคำพูดอะไรไป “อยู่ๆก็พูดอะไรออกมา มินซอก”

ร่างสูงโปร่งพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มินซอกก็ยื้อจนเซฮุนต้องทิ้งตัวนั่งลงเช่นเดิม เขาไม่ได้มีรอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้า แต่กลับพูดเรียบๆด้วยความจริงจังในแบบที่เซฮุนรู้ว่าไม่ได้ล้อเล่นอีกต่อไป

“พี่คงไม่พูด ถ้าไม่ได้ตั้งใจจะขอจริงๆ” และคราวนี้มินซอกยิ้ม “... เราก็คบกันมานานแล้วนะ เลี้ยงมาตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ตอนนี้มีงานมีการทำเรียบร้อย เราเองก็มั่นคงด้วยกันทั้งคู่ ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วมั้ง พี่คิดเรื่องนี้มาพักใหญ่ แต่ยังหาโอกาสพูดไม่ได้ ยังจะรออะไรอยู่อีก ฮึ?”

“พี่บ่นเหรอ?” เซฮุนหัวเราะ “ว่าแต่อันนี้ขอจริงๆหรือซ้อมก่อน?”

“มันไม่ดีพอรึไง?” มินซอกถามกลับเสียงเบา

เซฮุนส่ายหัวพร้อมกับหัวเราะก๊าก “นี่ไม่มั่นใจ?”

“ก็ ... นิดนึง”

เขากระแอมในลำคอ ... เขิน เหมือนในตอนที่เมาแล้วเข้าหาโอเซฮุนในตอนที่เราเจอกันครั้งแรกเมื่อเกือบเจ็ดปีที่แล้ว ตอนนั้นไม่มีใครคาดคิดว่าคนอย่างคิมมินซอกจะได้ดาวเด่นอย่างเซฮุนมาเป็นคนรัก

แต่อย่างไรก็ไม่รู้ ... รู้ตัวอีกที ก็ได้มาแล้ว

ตอนได้มาชื่นชมก็ไม่เท่าไหร่ แต่ตอนถนอมไม่ให้ช้ำ ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมนี่สิ ยากที่สุด แต่เขาพิสูจน์มันนานมาก ขอรางวัลใหญ่ในชีวิต เจ้าตัวคงไม่ใจร้ายหรอกใช่ไหม?

“นะ ... แต่งเถอะ อยากได้อะไรจะหามาให้หมดเลย” เขาย้ำอีกครั้ง

เด็กหนุ่มตรงหน้าของเขายิ้มหวาน “ไปจำมาจากหนังเรื่องไหนอีกเนี่ย”

“แล้วมันได้ผลไหมล่ะ?” น้ำเสียงนุ่มๆเอ่ยหยอกแผ่วเบา ... ก็จำมาจากหนังจริงๆนั่นแหละ แต่เขาไม่อยากจะยอมรับเลยให้ตาย มันน่าอายชะมัดที่ต้องยอมรับว่าคนอายุอย่างเขาต้องมาหาวิธีแปลกประหลาดหรือคำพูดที่ไม่ได้เป็นตัวเองสักนิดมาขอแฟนเด็กแต่งงาน

“ถ้าผมบอกว่า ตกลง พี่จะยอมหยุดพูดไหม”

“ถ้าจะตกลงเพราะอยากให้หยุด ... ไม่มีวัน”

“ที่ผมตกลงเพราะว่า ... พี่เป็นตาแก่เรื่องมาก เรื่องเยอะ ขี้บ่น จู้จี้จุกจิก และจะไม่มีใครทนพี่ได้เหมือนผมแน่ๆมินซอก”

เซฮุนจบการสนทนาโดยการแนบริมฝีปากเข้ากับเขาเบาๆ

มินซอกยิ้ม เซฮุนก็ยิ้ม

เซฮุนไม่รู้ว่าคนอื่นจะถูกขอแต่งงานอย่างไร แต่เขาจะไม่เคยต้องการอะไรนอกจาก คิม มินซอก ดังนั้นไม่ว่าวิธีการมันจะประหลาด พิลึกพิลั่นขนาดไหน เขาคิดว่าเขายังคงจะประทับใจและชอบมันทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้

“คุณว่าที่สามี”

ขอแค่มีเราก็พอ …

“อ่า ...พี่ลืมแหวนไว้ที่ไหนกันนะ”

เวรกรรม! ตาแก่ซื่อบื้อเอ๊ย

THE END

GUESS WHO?
รู้ไหมว่าใครเขียน

#exoficfest