Prompt : #124 Wishing Paper

Prompt : #124 จากคุณ K

Pairing: ชานยอล/แบคฮยอน

Summary: นกกระดาษ คำอธิษฐาน

Author Note(s): ไม่รู้ว่าจะถูกใจไหม ลองอ่านดูนะคะ :)

“อธิษฐานสิ”

นกกระดาษถูกยื่นมาตรงหน้า มือเรียวจับปีกมันไว้ตรงปลาย นกกระดาษตัวเล็กที่ถูกพับจากเศษหนังสือพิมพ์ฝีมือของบยอน แบคฮยอน ควันสีเทาของบุหรี่ถูกพ่นใส่หน้าจนได้กลิ่นนิโคตินฉุนกึก ปาร์ค ชานยอลรับนกกระดาษตัวนั้นมาไว้ในมือตัวเองก่อนเบือนหน้าออกมองถนนในเงามืด

นกตัวเล็กยับยู่ยี่ในมือใหญ่ไม่มีค่ามากไปกว่าเศษขยะ ทว่าเขาในเวลานี้กลับประคองมันไว้ในอุ้มมือราวกับว่ามันเป็นลูกนกที่พร้อมจะกางปีกโผบินไปในอากาศ

‘ขอให้ชีวิตของพวกเขาไม่ลำบากไปมากกว่านี้’

คำขอที่ชานยอลเพียรอธิษฐานมาตลอดทั้งปีและไม่มีทีท่าจะเป็นจริงแต่อย่างใด

ท้องฟ้าเวลานี้มืดสนิท มีเพียงแสงกระพริบติด ๆ ดับ ๆ ของป้ายนีออนร้านอาหารซ่อมซ่อเท่านั้นที่ทำหน้าที่ให้แสงสว่าง ชานยอลไม่แน่ใจนักว่าที่นี่คือที่ไหน โทรศัพท์ของเขาแบตหมดไปตั้งแต่ชั่วโมงก่อนตอนที่พวกเขาทั้งหมดวุ่นวายจากการหนีหลังปล้นมินิมาร์ทแถบชานเมืองตอนเกือบตีสอง แถมดูเหมือนโทรศัพท์ของแบคฮยอนก็จะดับไปแล้วเหมือนกัน เขาเดาจากอาการถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะยัดเครื่องมือสื่อสารลงกระเป๋ากางเกงก่อนไถลตัวนั่งลงข้างเขา

“แม่งเอ้ย” 

คำสบถหยาบคายดูจะไม่เข้ากับใบหน้าขาวใสเลยสักนิด แต่นั่นล่ะ ชานยอลรู้จักแบคฮยอนดีกว่าใคร แบคฮยอนไม่ใช่ผู้ชายนุ่มนิ่มเหมือนหน้าตา ตรงกันข้าม แบคฮยอนทั้งเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว ใจนักเลงยิ่งกว่าใคร มากกว่าเขา และคนอื่น ๆ ที่รวมมือกันในครั้งนี้ด้วย

“ไว้ตอนเช้าค่อยหาที่ชาร์ต” ตอนนี้คงเกือบตีสี่แล้วหากคาดการณ์ไม่ผิด น่าแปลกดีที่หนึ่งปีก่อนหน้านี้ชานยอลแทบไม่เคยนอนดึกเกินกว่าเที่ยงคืนเลย เขาพรั่งพร้อมด้วยทรัพย์สินมากมาย สาวรับใช้ที่พร้อมจะปรนนิบัติตลอดทั้งวัน หากทุกสิ่งที่เขามีนั้นไม่รวมแบคฮยอน… กลางดึกของคืนหนึ่งในฤดูร้อน ชานยอลจึงปีนออกจากบ้านด้วยหัวใจสั่นระรัวและทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง

แม้จนบัดนี้เขาจะยังไม่สามารถตอบคำถามตัวเองได้เลยว่าการตัดสินใจในครั้งนั้นเขาคิดถูกหรือไม่ แต่ถ้าจะให้ย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง…

“กำลังคิดว่าตัวเองคิดผิดที่หนีตามฉันออกมาใช่ไหม คุณชายปาร์ค ชานยอล” 

แบคฮยอนขยับยิ้มมุมปาก ประโยคคล้ายประชดประชันทว่ากลับไม่เจือความขุ่นหมอง ดวงตาสีดำเหมือนท้องฟ้าส่องประกายระยิบระยับ เขาไม่ใช่คนดี แม้แต่ใกล้เคียงก็ไม่ใช่ และการชวนชานยอลให้หนีออกมาด้วยกันในวันนั้นเขาก็ถือวันเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดที่เคยทำมา

ปาร์ค ชานยอลเป็นลูกชายของตระกูลผู้ดีอันโด่งดัง ซ้ำยังเป็นลูกชายคนเดียวที่คนทั้งตระกูลคาดหวังและภาคภูมิใจ ทว่าแบคฮยอนกลับเป็นคนกระชากปีกใหญ่นั้นทิ้งและลากอีกฝ่ายลงมาเดินดินด้วยเท้าเปล่า แต่ที่จริง...หากจะใช้คำนั้นก็คงไม่ถูกสักเท่าไร ในเมื่อคุณชายเทวดาก็อาสาจะปีนจากฟ้าลงมาเองด้วย เรื่องนี้แบคฮยอนเพียงให้ความช่วยเหลือเท่านั้น คิดว่าความผิดของพวกเขาคงต้องแบ่ง ๆ กันรับไป

หากถ้าถามแบคฮยอนอีกครั้งว่าหากย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะชวนอีกฝ่ายละทิ้งหอคอยงาช้างนั้นแล้วตามเขาออกมาใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไร้อนาคตข้างถนนอย่างวันนี้ไหม…

คำตอบคือแบคฮยอนยังคงยืนยันจะทำแบบเดิม

“นายถามฉันรอบที่พันได้แล้วมั้ง” ชานยอลตอบเสียงเบาไม่ต่างจากกระซิบ มือใหญ่ยังคงประคองนกน้อยไว้ในมือ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงเข้าใกล้มันก่อนออกแรงเป่าลมให้นกกระดาษปลิวไปในอากาศ 

มันลอยตัวท่ามกลางความเว้งว้างไม่ถึงวินาทีแล้วจึงร่วงหล่นลงบนพื้นคอนกรีตไม่ไกลจากปลายรองเท้าผ้าใบมอมแมมของทั้งสองคน

ชานยอลหันใบหน้าไปทางคนถามที่ยังคงนั่งเหยียดขายาวอยู่ข้างกาย รู้ตัวดีว่าจนถึงตอนนี้เขาก็ยังได้รับการปกป้องจากแบคฮยอนอยู่เสมอ อีกฝ่ายดูแลเขาได้ดี และบางทีก็ดีจนเกินไปด้วยซ้ำ กลิ่นนิโคตินยังคงลอยวนให้ได้กลิ่นแต่ชานยอลไม่ใส่ใจ 

เขาไม่ชอบมัน แต่เพราะคนสูบคือแบคฮยอน...

ริมฝีปากหนาจรดลงทาบทับริมฝีปากซีดของคนตัวเล็กกว่า แบคฮยอนลดมือข้างที่ยังหนีบบุหรี่ลงดับกับขอบฟุตปาธอย่างเชื่องช้าในขณะที่ริมฝีปากทำหน้าที่ขยับตามแรงดูดดึงจากอีกฝ่าย น้ำใสถูกแลกเปลี่ยนจากริมฝีปากหนาไปยังโพรงปากแคบของอีกคน ชานยอลเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อกลืนกินกลีบปากของแบคฮยอนให้ถนัดถนี่ ปลายจมูกโด่งแตะระกัน กลิ่นนิโคตินในจมูกปะปนกับกลิ่นน้ำผลไม้ที่ชานยอลเพิ่งจะดื่มไป

ชานยอลรักทุกอย่างที่แบคฮยอนทำ ไม่ว่ามันจะแย่ในสายตาคนอื่นแค่ไหนแต่สายตาของเขามีไว้เพื่อเทิดทูนคนตรงหน้าเท่านั้น เขาไม่สนใจว่าในกระเป๋าสะพายของแบคฮยอนจะมีผงสีขาวอยู่หลายกรัม ไม่สนใจซิปด้านในเสื้อกันหนาวของคนที่เขายังพรมจูบอยู่นี้จะซุกซ่อนปืนด้ามเล็กไว้

เขาไม่สนใจทั้งนั้น

ต่อให้ต้องทิ้งทุกสิ่งที่เคยมีในชีวิตเพื่อแลกกับการอยู่เคียงข้างแบคฮยอน ไม่ว่าจะถามอีกกี่ครั้งคำตอบของเขาจะยังคงเหมือนเดิม 
ต่อให้ชีวิตของพวกเขาต่อจากนี้จะดำดิ่งลงไปอีกเพียงใด 
ต่อให้คำอธิษฐานเหล่านั้นจะไม่มีวันเป็นจริง หรือความหวังและอนาคตทั้งหมดจะยับย่นจนสุดท้ายจะถูกเหยียบย่ำจนแหว่งวิ่นเหมือนนกกระดาษตัวแล้วตัวเล่า...

ปาร์ค ชานยอลจะไม่มีวันเสียใจ

----------------------------------------

#exoficfest

GUESS WHO?

รู้ไหมว่าใครเขียน